1. „Zdarza się i tak, że ten sam człowiek chce być innym i jednocześnie tego nie chce. Chce być innym, bo zakłada maskę na maskaradzie, pragnie i słucha pochwał, choćby nie odpowiadały one prawdzie; uczeń przyjmuje radośnie wyższą notę, chociaż nie zasługują na nią ani rzeczywiste umiejętności, ani włożona praca. Człowiek chce ukazać się w lepszym świetle i dlatego bardzo się obraża, jeśli ktoś ujawni prawdziwe jego oblicze. Człowiek chce być bohaterem bez kosztów własnych, chce walczyć z wrogiem, ale zza węgła. Najlepiej odpowiadałby mu karabin z zakrzywioną lufą. Po wojnie stanąłby naturalnie w pierwszym szeregu walecznych i mocno wypinał pierś, aby zawieszono na niej krzyż zasługi. Groby pobielane – wołał Zbawiciel. Na zewnątrz są uporządkowane i przyozdobione, a wewnątrz pełne zgnilizny. Chrystus żąda odnowy wewnętrznej, porządku od wewnątrz. Istotne w tej odnowie to kochać Pana Boga, kochać wszystkich ludzi, to jest nasza droga ( słowa piosenki). Co zrobiliśmy w obecnym roku dla ożywienia życia z Bogiem i dla ulepszenia współżycia z ludźmi, jak naprawiliśmy szkody wyrządzone najbliższej rodzinie, sąsiadom. Biada gorszycielom. Jeśli tak woła i dziś do nas Bóg, to dlatego, że Mu zależy na nas, że chce mieć nas przy sobie, w swoim królestwie. Tam zaś może być tylko ten, kto z pomocą łaski będzie dobry i od wewnątrz i na zewnątrz, w ukryciu i wtedy, gdy na niego patrzą. Jeśli więc dziś weźmiecie do ręki Pismo Święte, albo będziecie słuchali czytań biblijnych w kościele i usłyszycie głos Jego, nie zatwardzajcie serc waszych ( Ps. 94)” . ( Ks. Marian Tomasik).
2. Od 1881 roku, w każdy piątek po Mszy Świętej prymarii sandomierscy klerycy otaczali katedralny ołtarz ukrzyżowanego Zbawiciela i klęcząc śpiewali pieśń Zawitaj, Ukrzyżowany. Śpiew tej pieśni w tym czasie dnia ukazuje kontynuację elementów obrzędowych właściwych kolegium psałterzystów, którzy w ważnych ośrodkach kościelnych Polski właśnie w piątki śpiewali wotywę o Krzyżu . Warto uczynić tę pieśń wyraźniej obecną również we współczesnej praktyce liturgicznej. Zawitaj, Ukrzyżowany, całujem Twe święte rany; przebite ręce, nogi w Twej męce, miejcież nas w swojej opiece.
3. „Szatan, zbuntowany przeciw Bogu i odrzucony, jest księciem anty – królestwa ciemności i rozkładu, zakłamania i zniszczenia. Pełen niepokoju i nienawiści, nietwórczy i pozbawiony wszelkich wartości, sieje zamęt i zgubę. Jednakże bliskość Boga zapewnia czujnym i szukającym wyzwolenia opiekę i pomoc szczególnie w darze Komunii Świętej” .
Bibliografia:
M.Tomasik. VI Tydzień Biblijny w diecezji sandomierskiej. KDS 68 ( 1974) s. 266.
B. Bodzioch. Cantionale Ecclesiasticum na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Lublin 2014 s. 124-125.
Tematy kazań na rok 1968/69. KDS 62 ( 1968) s. 31.
