Zgodnie z tradycją Kościoła praktyką jest używanie przez duchownych herbu właściwego dla stopnia piastowanej godności czy też pełnionej funkcji kościelnej. Herb wraz z dewizą tworzy tarcza z godłem herbowym oraz otaczające ją elementy wskazujące na piastowaną godność.
Herb Biskupa Krzysztofa Nitkiewicza składa się z tarczy herbowej umieszczonej na tle krzyża łacińskiego, ozdobionego pięcioma guzami w kolorze czerwieni jako symbol ran Chrystusa. Cztery promienie przecinające się za łączeniem krzyżowym mogą być interpretowane jako nawiązanie do przedstawień krzyża w tradycji wschodniej, która to tematyka wiązała się z dotychczasową posługą ks. biskupa. Całość wieńczy kapelusz w kolorze zieleni jako znak nadziei, ze sznurem zakończonym z każdej strony sześcioma chwostami, co wskazuje na godność biskupią. Liczba 12 chwostów nawiązuje do prawdy o sukcesji apostolskiej przekazywanej, aż do tej pory od samego Jezusa Chrystusa. Kapelusz pontyfikalny, zwany także prałackim lub herbowym, wywodzi się z okrągłego, czarnego kapelusza z dość szerokim rondem i sznurem zawiązywanym pod brodą, używanego dawniej, powszechnie przez duchownych w czasie podróży i pielgrzymek. W heraldyce kościelnej używany jest od XIII wieku. U dołu, Herb dopełnia dewiza biskupiego posługiwania wypisana na wstędze: Misericordias Domini Cantabo, która jest równocześnie kluczem do interpretacji samego godła herbowego oraz zawartych w nim swoistych priorytetów pasterskiej posługi Księdza Biskupa.
Tarcza herbowa jest podzielone na dwa pola. W pierwsze, górne złote pole, wpisane jest godło: feniks powstający z popiołów. Złoty kolor pola to symbol transcendencji i odnosi się do boskości Jezusa Chrystusa, słonecznego blasku wielkanocnego poranka oraz Nieba, do którego wszyscy za naszym Zmartwychwstałym Panem pielgrzymujemy. Feniks, ptak w kolorze bieli i złota symbolizuje nieśmiertelność i triumf wiecznego życia nad śmiercią. (Gdy zbliża się śmierć, ten mityczny ptak sam buduje swój stos, który zapala się od promieni słońca, a z popiołu odradza się nowy feniks. Śmierć i odrodzenie feniksa to symboliczny obraz śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa). Symbol ten popularny w kulturze Egiptu, Chin i Indii znany jest też z czasów biblijnych np. Księga Hioba 29,18, a zaadoptowany przez chrześcijaństwo już w II w., o czym świadczy dzieło Fizjologu oraz przedstawienia malarskie katakumb i w płaskorzeźbach sarkofagów. Ojcowie Kościoła używali go do wyobrażenia Chrystusowej ofiary życia złożonej na krzyżu i zmartwychwstania. Uosabia też czystości, dziewictwo w ikonografii zwłaszcza Matki Boskiej, a także naturę boską Chrystusa (pelikan miał wyrażać Jego naturę ludzką). Od XII wieku był atrybutem pokutników i dusz oczyszczających się z grzechów w płomieniach czyśćcowych. Tego ptaka zobaczyć mogą tylko ludzie czystego serca.
W drugie, dolne niebieskie pole, które jest nośnikiem symboliki maryjnej wpisana została figura srebrnego księżyca, który nawiązuje do Matki Bożej Ostrobramskiej (Ikona MB Ostrobramskiej u dołu zakończona jest półksiężycem, co od wczesnochrześcijańskich czasów jest symbolem Bogurodzicy jako Królowej Niebios). Występuje tu korelacja z chrześcijańskim przesłaniem symboliki Feniksa jako ptaka lunarnego poprzez skojarzenia z księżycem w nowiu, ale i solarnego jako ognisty ptak, co jest dopełnieniem znaczenia z pola pierwszego (górnego). Maryja w swojej czystości jest tą, która pokonuje ciemność i grzech i niesie nadzieję odnowienia, rodząc Światło ze Światłości. Samo rozczłonkowanie linią, tarczy księżyca ma znaczenie granicy pomiędzy dniem a nocą, dobrem a złem, sakrum a profanum. Podobnie jak symbol dwóch rzek wpisanych w drugie pole u dołu w formie figury falistej lini. Symbol rzeki i przejścia należy łączyć z tradycją ikonograficzną przedstawień św. Krzysztofa niosącego Chrystusa. Postać świętego nawiązuje do imienia Bpa Diecezji Sandomierskiej a figury rzek do Wisły i Sanu, które związane są z Sandomierzem.
