W liturgii łacińskiej wyznając wiarę wypowiadamy słowa: „Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi, który z Ojcem i Synem wspólną odbiera cześć i chwałę, który mówił przez proroków”. Duch Święty zostaje „zesłany” przez Ojca i Syna, a równocześnie od Nich „pochodzi”. Dlatego też bywa nazywany „Duchem Ojca” (np. Mt 10,20; 1 Kor 2,11; J 15,26) — ale bywa też nazywany „Duchem Syna” (Ga 4,6) albo „Duchem Jezusa” (Dz 16,7), gdyż to sam Jezus Go zsyła (por. J 15,26). Stąd Kościół łaciński wyznaje, że Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna.
Przekonanie to opiera się na etymologii imienia Spiritus Sanctus, duch – spiritus – pneuma – ruah. Wychodząc od tej etymologii, określa się „pochodzenie” Ducha Świętego od Ojca i Syna jako Tchnienie Miłości.
Kim jest Duch Święty? Kościół wierzy i wyznaje, że “Duch Święty jest jedną z Osób Trójcy Świętej, współistotny Ojcu i Synowi i «z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę»” (KKK 685). Kościół wyznając wiarę w Ducha Świętego wierzy, że jest On jedną z osób Trójcy.
Duch został wysłany do «serc naszych» (Ga 4, 6), abyśmy mogli otrzymać nowe życie dzieci Bożych” (Kompendium 136). To dzięki Duchowi Świętemu człowiek może poznać tajemnice wiary. Z tą świadomością Kościół naucza, że niezbędny do trwania w jedności z Chrystusem jest udzielany przez Ducha Świętego dar wiary. Zazwyczaj daru tego Duch Święty udziela w sakramencie chrztu. W sakramencie tym człowiek otrzymuje nowe życie w Bogu Ojcu za pośrednictwem Jego Syna w Duchu Świętym. “Bez Ducha nie można więc widzieć Ojca, a bez Syna nikt nie może zbliżyć się do Ojca, ponieważ Syn jest poznaniem Ojca, a poznanie Syna Bożego dokonuje się przez Ducha Świętego” (KKK 683).