Śmierć krzyżowa nie była dla Jezusa zaskoczeniem ani też mroczną tajemnicą. Zdążał ku niej od początku swej działalności z całą świadomością i pełną gotowością, aby wypełnić odwieczne zamiary Boże. Zarówno owe zamiary Boże odkupienia człowieka, jak i ich motyw oraz sposób wypełnienia, były dobrze znane Jezusowi. Motywem odkupienia była niewyczerpana miłość Boga do ludzkości (por. J 15, 13; KKK 609). Ekspiacyjny charakter swojej śmierci oraz świadomą gotowość wypełnienia zbawczych zamiarów Ojca Jezus deklarował wielokrotnie (por. J 4,34; Mk 10,45). Świadomie wybrał ostatnią drogę do Jerozolimy, chociaż przewidywał całe ryzyko takiej decyzji (por. Łk 13,33-34).
Gest miłości wobec Ojca i miłości Ojca wobec ludzi ukazał Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy to uczynił z niej pamiątkę swojej dobrowolnej ofiary, w której oddaje siebie za wielu – za wszystkich (por. Łk 22, 19; Mt 26, 28). W tym wydaniu się za wielu – za wszystkich – objawia się miłość Ojca wobec ludzi, miłość, która gładzi grzech świata (J l, 29). Jezus umierając na krzyżu, złożył Ojcu ofiarę miłości w ludzkiej naturze. Wspólnota Kościoła, uobecniająca Chrystusa zmartwychwstałego, jest, jak mówił św. Ignacy Antiocheński, miejscem ofiary. W niej bowiem wierni biorąc swój krzyż naśladują swego Mistrza w oddaniu się Ojcu i bliźnim.
