Śmierć Jezusa stała się najdoskonalszą ofiarą Nowego Testamentu. Ofiara Jezusa stanowi niepojęty dar miłości samego Boga Ojca, a równocześnie mieści w sobie świadomą i w pełni dobrowolną decyzję Syna Bożego, która jednocześnie była motywem Jego Wcielenia (por. J 12,27; 18, 11; 19,28; KKK 607; KKK 614). Dzięki ofierze Jezusa dokonało się pełne i ostateczne odkupienie wszystkich ludzi oraz wszystkim przywrócone zostało utracone przez grzech dziecięctwo Boże (por. KKK 613).
Jezus doświadczył śmierci jak wszyscy ludzie, co oznacza, że Jego śmierć była prawdziwa i rzeczywista, a Jego dusza dołączyła do krainy umarłych, którą określano jako Szeol lub otchłań. Jezus tam jednak nie pozostał, bo zstąpił do piekieł jako Zbawiciel, aby przekazać radosne orędzie o nadejściu Dobrej Nowiny wszystkim sprawiedliwym spośród umarłych i proklamować Królestwo Boże (por. KKK 632). Zstąpienie do otchłani (piekieł) było ostatnim etapem Jego mesjańskiego posłania, stwierdzającym, że odkupieńcze dzieło Mesjasza dokonało się i objęło wszystkich ludzi wszystkich czasów i wszystkich miejsc (por: KKK 534). Owo zstąpienie do piekieł wskazuje, że zbawcza myśl i wola Boga nie ogranicza się ani przestrzennie, ani czasowo, a więc odnosi się do wszystkich ludzi żyjących przed Chrystusem i po Jego przyjściu.
