W Ewangelii wg św. Łukasza czytamy, że gdy zebrał się wielki tłum i z miast przychodzili do Jezusa, On w formie przypowieści nauczał: “Siewca wyszedł siać ziarno. A gdy siał, jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki powietrzne wydziobały je. Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je. Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny” (Łk 8, 4-15).
Ziarno w żyznej ziemi oznacza tych, którzy wysłuchawszy słowa sercem szlachetnym i dobrym, zatrzymują je i wydają owoc przez swą wytrwałość. Szlachetność, dobroć i wytrwałość są cechami ludzi, których oznacza “ziarno w żyznej ziemi”. Jest po prostu tak, że słowo Boże nie pasuje (nie trafia) do ludzi, którzy nie chcą być szlachetni, dobrzy i wytrwali. Jeśli chcemy “wydać plon stokrotny”, to musimy zdecydować się na rozwijanie w sobie tych cech.
Wiara w Słowo Boże nie jest więc tylko sprawą łaski, ale także ukierunkowania człowieka, czyli jego woli. Ludzie często nie mają tej woli (są ukierunkowani przeciwnie niż Słowo Boże), a twierdzą, że nie mają łaski wiary. Takie twierdzenie jest nieporozumieniem, ponieważ łaska Boża buduje na naturze, a szlachetność, dobroć i wytrwałość są cechami naturalnymi człowieka.
Łaska nie przekreśla natury, ale działa w oparciu o nią. Na tej teologicznej przesłance opiera się konieczność kształtowania pewnych ludzkich postaw, które będą sprzyjać przyjęciu i rozwijaniu tego pochodzącego od Boga daru – ziarna.
Wśród omawianych postaw można wymienić: akceptację siebie, uwolnienie (wyrzeczenie się), zdolność przyjaźni, bezinteresowność, otwarcie na dziwienie się, upodobanie w tym, co wewnętrzne i najgłębsze w rzeczach, umiejętność słuchania, solidarność, etc. Niektóre z ludzkich postaw są rzeczywiście bliskie i twórcze w budowaniu osobowości tego, który się modli.
