EWANGELIA (Mk 3,22-30)
Chrystus przeciw szatanom
Słowa Ewangelii według świętego Marka.
Uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili o Jezusie: „Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy”.
Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: „Jak może szatan wyrzucać szatana? Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nie, nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i wtedy dom jego ograbi.
Zaprawdę powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”. Mówili bowiem: „Ma ducha nieczystego”.
Oto słowo Pańskie.
Co znaczy grzech przeciw Duchowi Świętemu? Teologowie mówią tu o odrzuceniu Bożego miłosierdzia oraz o zuchwałej ufności w zdobycie zbawienia. Ten grzech nie może być odpuszczony. Nie dlatego, że Bogu brakuje miłosierdzia, bo jak powiedział papież Franciszek „Bóg nigdy nie męczy się wybaczeniem”. Ten grzech jest wewnętrzną postawą człowieka, wewnętrznym skłóceniem: liczę na zbawienie, choć na nie się nie otwieram. Świadomie odrzucam łaskę Bożą i mówię Bogu „nie”. To właśnie ten brak otwarcia wiąże Bogu miłosierne ręce. Wszak, zbawienie do nikogo nie przychodzi na siłę.
W jaki sposób wykorzystuję łaskę Ducha Świętego, który przynagla mnie do nawrócenia?
