W kościele św. Jana Chrzciciela w Zawichoście podczas Mszy św. pod przewodnictwem bpa Krzysztofa Nitkiewicza z udziałem bpa seniora Edwarda Frankowskiego oraz wielu kapłanów z Diecezji Sandomierskiej i Archidiecezji Krakowskiej dziękowano Bogu za 25 lat biskupiej posługi bp seniora Wacława Świerzawskiego.
We wspólnej modlitwie uczestniczyła Agata Wojtyszek, Wojewoda Świętokrzyski, Zgromadzenie Sióstr św. Jadwigi Wawelskiej, którego założycielem jest biskup jubilat, przedstawiciele ruchów i stowarzyszeń katolickich z diecezji, seminarzyści, przedstawiciele wspólnot zakonnych oraz wielu diecezjan i przyjaciół bp seniora Wacława.
Na początku wspólnej modlitwy ks. Roman Janiec, kanclerz Kurii Sandomierskiej odczytał przesłanie nadesłane do biskupa jubilata od papieża Franciszka.
– Okazał się on bowiem Pasterzem prawym i wiernym, godnym imienia Apostoła Jezusa Chrystusa. Publicznie wyrażamy mu, więc wyrazy podziękowania i z głębi serca udzielamy Apostolskiego błogosławieństwa, jako rękojmi łaski płynącej z nieba, prosząc jednocześnie o wzajemną modlitwę” – pisze papież Franciszek w przesłanym liście.
Po przeczytaniu przesłania Ojca św. Franciszka, bp Krzysztof Nitkiewicz przekazał życzenia od Nuncjusza Apostolskiego w Polsce abp. Salvatore Pennacchio. Zauważył następnie, że 25 lat biskupstwa Jubilata, to czas w którym prowadził on Kościół sandomierski, następnie wspierał modlitwą apostolat swoich następców, a od pewnego czasu towarzyszy wspólnocie diecezjalnej przez milczenie naznaczone chorobą.
– Związane z nią ograniczenia nie oznaczają bynajmniej bezczynności lecz głębsze zjednoczenie z Chrystusem. Dlatego nie trzeba budować wokół Jubilata legendy, ani przypisywać mu rzeczy, których nie jest dzisiaj w stanie uczynić. Zrobił w swoim życiu wystarczająco dużo, łącznie z propagowaniem nowych form życia wspólnotowego, więc skoncentrujmy się na otoczeniu go miłością, tym bardziej, że nieobce było mu również doświadczenie Ogrójca i Kalwarii. Taki jest zresztą los każdego pasterza, nawet jeśli ostatecznie będzie nazwany „dobrym pasterzem”. Pomimo tego, wspólnota Kościoła z którą biskup zostaje zaślubiony, stanowi jego najbliższą rodzinę i dom. Wymaga różnorodnych wyrzeczeń, ale zgodnie z obietnicą Pana Jezusa daje stokroć więcej i w życiu obecnym i wiecznym. Ta wspólnota diecezjalna dziękuje dzisiaj Bogu za biskupa Wacława i prosi o potrzebne dla niego łaski – powiedział bp K. Nitkiewicz.
Homilię wygłosił ks. Jacek Urban, dziekan Wydziału Historii i Dziedzictwa Kulturowego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.
Po wspólnej modlitwie biskupi, pani wojewoda oraz przedstawiciele poszczególnych wspólnot mogli osobiście spotkać się z biskupem jubilatem Wacławem Świerzawskim i przekazać mu podziękowania oraz życzenia.
Bp Wacław Świerzawski urodził się 14 maja 1927 w Złoczowie. Podczas okupacji kształcił się w średniej szkole handlowej a także pobierał nauki na tajnych kompletach w liceum humanistycznym, uzyskując w 1944 r. świadectwo dojrzałości. Następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie, które od 1945 r. było przymusowo przeniesione do Kalwarii Zebrzydowskiej. Święcenia kapłańskie przyjął dnia 11 grudnia 1949 r. w Kalwarii Zebrzydowskiej.
W latach 1949–1950 pomagał w pracy duszpasterskiej w Nysie, dokąd zostali przesiedleni jego rodzice. W latach 1950–1952 pracował jako wikariusz w parafii św. Wojciecha w Cieszanowie. W latach 1952–1957 był kapelanem sióstr dominikanek w Zielonce koło Warszawy, a w latach 1957–1964 duszpasterzem akademickim przy kolegiacie św. Anny w Krakowie. W latach 1968–1989 pełnił funkcję rektora kościoła św. Marka w Krakowie. Przy kościele św. Marka otworzył ośrodki duszpasterstwa liturgicznego i duszpasterstwa akademickiego dla studentów Papieskiej Akademii Teologicznej, zorganizował katechumenat i reaktywował Bractwo św. Zofii. Założył świeckie instytuty: Wspólnotę Przenajświętszej Trójcy (1956) i Wspólnotę Chrystusa Kapłana, Proroka i Króla (1971), a także zgromadzenie jadwiżanek wawelskich (1990). W Episkopacie Polski został w 1975 członkiem Komisji ds. Uchwał Soboru Watykańskiego II, a w 1980 Komisji ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego. W 1979 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości. W latach 1988–1992 sprawował urząd rektora Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.
Dnia 25 marca 1992 r. decyzją papieża Jana Pawła II został mianowany Biskupem Diecezjalnym Diecezji Sandomierskiej. Dnia 28 kwietnia 1992 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do katedry Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Sandomierzu. Konsekrował go arcybiskup Józef Kowalczyk, nuncjusz apostolski w Polsce, w asyście Ignacego Tokarczuka, arcybiskupa metropolity przemyskiego, Bolesława Pylaka, arcybiskupa metropolity lubelskiego, i Mariana Jaworskiego, arcybiskupa metropolity lwowskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Apostolus Iesu Christi” (Apostoł Jezusa Chrystusa).
Podjął w diecezji wiele inicjatyw dotyczących struktur i duszpasterstwa, takich jak powołanie ośrodka Caritas, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, Akcji Katolickiej. Otworzył Dom Rekolekcyjny w Radomyślu nad Sanem, Katolicki Dom Kultury Arka w Racławicach i Liceum Katolickie im. św. Jadwigi Królowej w Sandomierzu. Przeprowadził II Synod Diecezji Sandomierskiej.
W ramach prac Episkopatu Polski był przewodniczącym Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów (1994–2001), a ponadto zasiadał w Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego (1994–2001) i w Radzie Naukowej (1997–2001). W 1994 został członkiem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.
Dnia 7 października 2002 papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków Biskupa Diecezjalnego Sandomierskiego. Od tego momentu mieszka w Zawichoście.
