„Tajemnicy krzyża doświadcza w Wielki Piątek, jak nikt inny z ludzi, Matka Ukrzyżowanego. Jej opiece polecamy nasze przygotowanie do uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego, nasz udział w nabożeństwach wielkopostnych, w rekolekcjach parafialnych i nasze przeżycie spowiedzi i Komunii św. wielkanocnej. Przez rozważanie tajemnicy krzyża, przez nasz osobisty udział w rozważaniu Męki Pańskiej pragniemy tym radośniej i tym głębiej przeżyć tryumf Zmartwychwstania Pańskiego”[1]. ( Bp Walenty Wójcik).
„Piekło to stan ostatecznego samowykluczenia z jedności z Bogiem i świętymi ( KKK 1033). Jest to skutek duchowego wyboru wolnej woli, wyboru własnego egoizmu, połączonego z odrzuceniem powołania do dobra i miłości, właściwego stworzonej osobie ludzkiej. Kościół katolicki od I w. poucza i przypomina o istnieniu piekła jako stanu nieodwołalnego. Do piekła trafiają po śmierci dusze ludzi umierających w stanie grzechu śmiertelnego. O piekle wiele razy mówił sam Jezus Chrystus ( Mt 7, 13-14; Mt 13, 41-42), Matka Boża w czasie prywatnych objawień i święci. Bóg pragnie, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni. Jednak jest bezsilny wobec ludzkiej wolności. Potępienie dokonuje się przez dobrowolne odwrócenie się od Boga ( grzech śmiertelny) i trwanie w nim, aż do końca życia ( KKK 1037)”[2]. ( Ks. Aleksander Posacki).
Kontynuacja kolędowego motywu odrzucenia Wcielonego Mesjasza znajduje się w pieśniach pasyjnych, które z perspektywy Męki Zbawiciela wracają myślą do stajenki i już tam kiełkującej drogi zbawienia. W jasełkach leżąc gdy płakał, już tam był wszystko oglądał, iż tak haniebnie umrzeć miał, gdy wszystek świat odkupić chciał. W on czas między zwierzętami, a teraz między łotrami”. ( „Krzyżu święty, nade wszystko”). Warto zauważyć głęboko poruszające użycie czasu zaprzeszłego w powyższych frazach; można powiedzieć, że Chrystus nie płacze tutaj z tego powodu, że jest Niemowlęciem zrodzonym w zimnej szopie, ale z tego, że już tam był wszystko oglądał, tj. widział Pasję – cenę zbawienia człowieka.
[1] W. Wójcik. List pasterski na Wielki Post 1981 rok. KDS 74 ( 1981) s. 17.
[2] A. Posacki. Życie po śmierci. Kraków 2013 s. 92.
