EWANGELIA (Mt 22,15–21)
Oddajcie cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.
Posłali więc do Niego uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?”.
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: „Czemu Mnie kusicie, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową”. Przynieśli mu denara.
On ich zapytał: „Czyj jest ten obraz i napis?”.
Odpowiedzieli: „Cezara”.
Wówczas rzekł do nich: „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”.
Oto słowo Pańskie.
Mamy tu więc pytanie faryzeuszów, które jest na prawdę subtelnie i zręcznie ułożone. Palestyna była krajem okupowanym, a Żydzi poddanymi cesarstwa rzymskiego. W tej sytuacji faryzeusze pytają: „Należy czy też nie należy płacić podatku Rzymowi?” Pytanie faryzeuszów miało postawić Jezusa w prawdziwym dylemacie. Gdyby powiedział, że nie należy płacić podatku, natychmiast zgłosiliby Go urzędnikom, rzymskiej władzy jako buntownika. Oczywiście, Jezus zostałby zaraz uwięziony. Gdyby natomiast Jezus powiedział, że należy płacić podatek, zostałby zdyskredytowany w oczach wielu ludzi. Sprawa płacenia podatków była źródłem wielkiego oburzenia wśród ludzi. Oczywiście, każdy, kto płaci podatek, jest z tego niezadowolony. Ale oburzenie Żydów miało podłoże religijne. Dla Żyda Bóg był jedynym królem. Ale Jezus postąpił mądrze. Poprosił, by Mu pokazano denar, na którym wytłoczona była podobizna cesarza. W dawnych czasach bicie pieniędzy było znakiem królewskiej władzy. Natychmiast po wstąpieniu na tron nowy król bił swoje własne pieniądze. Czynił to nawet uzurpator, co miało dowieść autentyczności jego władzy. Pieniądze były uważane za własność tego króla, którego podobiznę nosiły. Jezus zapytał o podobiznę na monecie. Odpowiedziano Mu, że jest to podobizna cesarza. „Oddawajcie więc”, powiedział Jezus, „co jest cesarskiego cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu.”Niezwykła mądrość Jezusa przejawiała się w tym, że nigdy nie formułował praw, przepisów i regulaminów. Dlatego właśnie nauka Jego jest ponadczasowa i nigdy nie traci na swej aktualności
