EWANGELIA (Łk 1,57-66.80)
Narodzenie się Jana
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza.
Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”.
Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.
On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się. zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.
Oto słowo Pańskie.
“A wszyscy pytali: kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim”.
Narodziny Jana Chrzciciela nie były zwyczajne. Chyba nawet nie mogły być zwyczajne, bo sam Jan nie był takim sobie człowiekiem – on był przecież „największym spośród ludzi”. A mimo to Jan Chrzciciel powiedział o sobie, że on sam „nie jest godny zawiązać rzemyka u sandała” Jezusa Chrystusa. Największy z ludzi uważa się za nikogo przed Bogiem. To zresztą symptomatyczne, że im większy człowiek ty bardziej uznaje on swoją małość przed Bogiem, tym bardziej uznaje on Boga za większego od siebie i tym bardziej chce Bogu służyć. I odwrotnie, mali ludzie tak często chcą postawić siebie nad Bogiem, chcą Boga sobie podporządkować.
Jan Chrzciciel to przykład wielkiego człowieka. Takiego jednak, który swoją wielkością wskazuje na Boga. Takiego, któremu jego wielkość służy do ukazania kim jest ten, który go stworzył.
